2. Tant qu' mon corps frémira sous tes mains

Świece na stolikach błyszczały ciepłym światłem idealnie komponując się z zimną szarością obrusów. Siedziałam na wygodnym, kremowym fotelu naprzeciwko najprzystojniejszego mężczyzny na Ziemi i ściskałam czule jego dłoń . To była nasza ostatnia wspólna noc przed wyjazdem. Obiecał coś wyjątkowego i postarał się – kolacja w tak wykwintnym i ekskluzywnym miejscu na pewno nie należała do grona wydarzeń zwyczajnych. Upiłam kroplę wina z ogromnego kielicha i uśmiechnęłam się łobuzersko, gdy kelner podał nam nasze dania.

- Świetny wybór – powiedziałam spoglądając na homara leżącego na moim talerzu. Dla siebie zamówił dokładnie to samo. Przewinął serwetę przez kolana i zabrał się za oporządzanie wymagającego zamówienia.

- Czemu te cholerstwa są takie dobre, a tak ciężko je ogarnąć? – zaśmiał się bezsilnie walcząc z czerwonym stworzeniem. Ja radziłam sobie znacznie lepiej, dlatego poinstruowałam ukochanego, a ten podziękował mi spojrzeniem, które roztopiłoby niejedno serce.

- Musiałeś się wykosztować. Kolacje w takich miejscach nie kosztują dniówkę.

- Dostałem ostatnio podwyżkę – rzucił skończywszy przeżuwać kęs wyśmienitego mięsa – Poza tym to niecodzienna okazja. Opuszczasz mnie. – udał smutną minę i wplótł dłoń w moje palce. – No i jest jeszcze jedna, mała sprawa. – wziął głęboki oddech po czym drugą ręką podsunął w moją stroną małe, granatowe pudełko. Doskonale wiedziałam co się w nim znajduje. Niepewnie otworzyłam wieko, a moim niebieskim oczom ukazał się śliczny, srebrny pierścionek z połyskującym diamencikiem. Wyważony, nieprzedobrzony – zupełnie w moim guście.

- Czy to jest to…

- Tak. – przerwał mi natychmiast – Chciałbym byś dała mi pewność, że nie zostawisz mnie dla jakiegoś francuskiego żigolaka. Chciałbym byś zgodziła się zostać moją żoną – powiedział jednym tchem patrząc mi prosto w oczy. Zaparło mi dech w piersiach. Mój mężczyzna – tak bardzo idealny, wysoki, krótko ścięty brunet z zielonymi oczami, nieporadnie noszący sweterki w serek i koszule z nonszalancko odpiętym guzikiem przy kołnierzu, pracownik biura architektonicznego, nienawidzący brokuł i poniedziałkowych poranków, kochający tandetne kino akcji i szwedzką kuchnię – właśnie się oświadczył. A ja nie mogłam wykrztusić słowa.

- Soren, j-ja... – próbowałam sklecić jakieś mądrze brzmiące zdanie, ale nic nie przychodziło mi głowy – Boże, tak. Chcę być Twoją żoną. – samotna łza wzruszenia zagubiła się w różu na moim policzku. Ludzie siedzący nieopodal nas zaczęli bić brawo i gratulować. Kelner przyniósł bukiet białych tulipanów – moich ulubionych kwiatów. Cicha, nastrojowa muzyka łaskotała nasze słuchy. Wszystko działo się, jak w zwolnionym tempie. Homar już dawno wystygł zanim ponownie zabraliśmy się jedzenie. A ja nie mogłam się otrząsnąć. Po tych wszystkich ciężkich przygodach, jakie wyznaczył mi los, w końcu, definitywnie mogę być naprawdę szczęśliwa. I teraz mogłam być pewna, że nawet Paryż tego nie zmieni.

- Zbierajmy się. – nachylił się nad stolikiem i szepnął mi do ucha, a ja uśmiechnęłam się wstydliwie – Też muszę mieć coś z tej nocy.

Nie minęła chwila, a podróżowaliśmy w stronę jego mieszkania. Mieściło się w bardziej zamieszkałej części Antwerpii niż moje, ale ciągle posiadało tę nutę prywatności. Weszliśmy po schodach na piętro odrestaurowanej kamienicy, a Soren chwycił mnie w przegubie i wziął na ręce.

- Potraktujmy to jako zwiastun tego, co niebawem nadejdzie. – pocałował mnie w czoło i wspólnie przekroczyliśmy próg jego małej świątyni. Lubiłam u niego przebywać, gdyż zadbał by jego dom nie posiadał przesadnego blichtru i sztucznego minimalizmu. Dwa pokoje – salon, służący również za gabinet i sypialnia, urządzone były w podobnym stylu – przeważały pastelowe kolory i jasne meble, choć nie brakowało jaskrawych akcentów, jak na przykład obraz Roya Lichtensteina powieszony tuż nad szarą sofą. W kuchni za to zawsze pachniało przyprawami – Soren uwielbiał dobrze przyprawione potrawy, dlatego wszędzie podziewały się słoiczki z zapachami ze wszystkich stron świata. Przy małym stoliku z żółtymi krzesłami zawsze jadaliśmy wspólne śniadania, kiedy nie pozwalał mi wracać na noc do siebie. Miałam własną półkę w jego surowej szafie i specjalne miejsce na malowidła w łazience. Od początku nie chciał bym czuła się jak gość i idealnie mu się to udawało.

- Boże, ale jesteś ciężka. – zażartował kładąc mnie na kanapie, a ja wymierzyłam mu mocny cios w ramię.

- To raczej z Ciebie taki kiepski siłacz skoro nie potrafisz utrzymać swojej narzeczonej w ramionach.

- Narzeczona – powtórzył siadając obok mnie i chwytając moją dłoń, na której spoczywał podarowany pierścionek – To tak dumnie brzmi. – dotknął małego klejnocika i złożył pocałunek na moim nadgarstku. – Szczęściarz ze mnie, że taka perełka zwróciła na mnie uwagę.

- Głupoty pleciesz. – dotknęłam jego policzka pokrytego zarostem, a szorstkość sprawiła, że po moim ciele przeszły ciarki. Opuszkami placów dotknął moich spierzchniętych ust, a potem złożył na nich delikatny pocałunek. Zapach jego perfum sprawiał, że jeszcze bardziej chciałam go mieć blisko siebie. Ściągnął ze mnie granatowy sweterek i pozwolił bym wgramoliła się na jego kolana. Chwycił mnie za gołe ramiona i zaczął składać pocałunki na dekolcie. Rozpięłam guziki jego białej koszuli i ściągnęłam z siebie kremową sukienkę. Klamra paska przy spodniach radośnie brzęczała, gdy przenosił mnie do łóżka w sypialni. Ułożył mnie w wygodnej pozycji, a potem przyparł swoim ciałem do zimnego prześcieradła. Gdzieś po drodze zgubiłam biustonosz, a moja naga sylwetka wiła się pod naciskiem jego pieszczot. Drażnił moją skórę swoim ostrym zarostem, a ja miałam ochotę krzyczeć by nigdy nie przestawał. Zrzucił z siebie ciemne dżinsy i zdjął bokserki. Nawet otwarte okno nie było w stanie ostudzić gorącej atmosfery. Noc zagościła na dobre w domach Belgów, ale nikt nie myślał o tym by iść spać. Ten czas należał tylko do nas i wykorzystaliśmy go najlepiej, jak potrafiliśmy.

- Kocham Cię – szeptał mi do ucha co jakiś czas wplatając palce w moje blond kosmyki. Ja odwdzięczałam się rysowaniem paznokciami na jego plecach mało określonych wzorów. Czułam, że jest nam dobrze i że ta chwila może trwać wieczność.

- Nie chcę byś wyjeżdżała. – opadł bezwładnie obok mnie i schował twarz między moją szyją, a ramieniem.  – Nie wytrzymam.

- Mi też będzie ciężko. – położyłam głowę na jego piersi i zaczęłam nakreślać małe kółka na jego brzuchu – Ale będziemy do siebie przyjeżdżać. To tylko na jakiś czas.

- A co, jak dostaniesz tam pracę?

- Na pewno. – roześmiałam się głośno – Przyjmują jednego dziennikarza z całego konkursu. Nie ma takiej opcji. Jadę tam tylko po to, by mieć co wpisać do CV.

- Nie doceniasz się, mała. Zawsze Ci to powtarzałem. – zapalił lampkę stojącą na nocnym stoliku – Ale skoro tak mówisz… Wrócisz i zostaniesz moją żoną. A potem zrobimy sobie parkę dzieciaków, co ty na to?

Poczułam ból nie do opisania. Gdzieś w okolicy serca mały szew trzymający jedną z ran, pękł. Znów przypomniałam sobie te okropne chwile. Przypomniałam sobie, co zrobiłam i jak wiele mam na sumieniu. Przypomniałam sobie o nim – jego niesforne loki, chłopięcy uśmiech, specyficzny zapach, którym pachniały wszystkie moje ubrania. Te dni, kiedy było nam razem dobrze. A potem przypomniałam sobie dni, w których było źle – i konsekwencje, jakie z nich wypłynęły.

Wiedziałam, że pewnego dnia będę musiała uświadomić Sorena o mojej nieciekawej przeszłości i opowiedzieć mu ze szczegółami, dlaczego popełniłam tak wiele błędów. Obawiałam się tej chwili, w której wspomni o dzieciach, bo bałam się powiedzieć mu, że ja nie mogę mu ich dać.

- Skoro jesteśmy już narzeczeństwem – zaczęłam łamiącym się głosem – To musimy o czymś porozmawiać. Musisz o czymś wiedzieć.

- Cokolwiek to jest…

- Nie. – przymknęłam oczy – Nie mów tego dopóki nie usłyszysz całości.

- Okej. – pokiwał znacząco głową i ustawił sylwetkę w pozycji siedzącej opierając się o metalowy zagłówek.

- Nie mogę mieć dzieci. A to dlatego, że w przeszłości zrobiłam coś, czego do dzisiaj nie mogę sobie wybaczyć.

- Usunęłaś? – zapytał, ale w jego głosie nie dało się wyczuć wstrętu, czy oskarżenia. Było to zwyczajne pytanie, tak jakby chciał się tylko upewnić.

- Zabiłam je. – nie mogłam powstrzymać łez – Zabiłam moje dziecko.

Przytulił mnie do siebie i zaczął gładzić moje włosy. Nic nie mówił, po prostu pozwolił mi się samej uspokoić. Poczekał, aż mój żal upłynie. Aż poczuję się na siłach by móc dalej mówić.

- Nie obchodzi mnie co robiłaś zanim Cię spotkałem – powiedział chwytając mój podbródek i zmuszając bym spojrzała mu prosto w oczy – Teraz jesteś tą Milą Dobravkową, która zauroczyła mnie kupując czterdzieści główek sałaty, dla wygłodniałych królików w jakimś cholernym schronisku dla zwierząt domowych. Tak mnie właśnie urzekłaś i nic nie zmieni mojego zdania o Tobie. Każdy ma jakąś przeszłość, nikt nie jest bez skazy, ale liczy się to co jest tu i teraz. A teraz trzymam Cię w ramionach i proszę byś przestała zamartwiać się tym co było. Nawet gdybyś wypuściła bombę na Hiroszimę i tak nie przestałbym Cię kochać, moja wariatko. – pocałował mnie w czoło, a ja znów poczułam że na niego nie zasługuję. Był moją deską ratunku. Kołem ratunkowym. Był wszystkim.