1. Le ciel bleu sur nous peut s'effondrer

Granatowy komplecik, który kupiłam pierwszego dnia w Antwerpii, nie leżał już tak idealnie. Zdecydowanie przybrałam na wadze przez te trzy lata pracy w gazecie. Mama zawsze powtarzała, że nic tak nie tuczy jak nieregularne posiłki – miała świętą rację. Moje zapadnięte kości policzkowe nieco się zaokrągliły, a biust zwiększył swój rozmiar o jedną literkę, nie wciskałam się też w żadną parę paryskich dżinsów. Najwyższy czas, by się za siebie zabrać.

- Och, jak zwykle punktualna. Proszę wejść Panno Dobravkowa. – przyjemny głos sekretarki naczelnego przyprawiał mnie o nieokreślone uczucie w żołądku. Powoli ruszyłam w stronę szklanych drzwi i uśmiechając się do uroczej, niskiej kobieciny, delikatnie nacisnęłam na klamkę i weszłam do małego pomieszczenia. Zielona wykładzina niezbyt współgrała z pomalowanymi na brzoskwinię, ścianami na których wisiały niezliczone ilość oprawionych okładek lub artykułów. Przy ogromnym, renesansowym biurku siedział niski, nieco otyły mężczyzna z wyraźną łysiną zarysowaną na czubku głowy. Spoglądał na mnie zza grubych szkieł okrągłych okularów uśmiechając się łagodnie. Eleganckim ruchem ręki, wskazał mi miejsce spoczynku i odczekał stosowną chwilę zanim zaczął coś mówić. Nogi trzęsły mi się jak galareta – nigdy jeszcze nie zostałam wezwana do samego redaktora naczelnego. Zazwyczaj ludzie, którzy wchodzili do tego gabinetu, wychodzili z wypowiedzeniem w dłoni bądź nietęgą miną wyrysowaną na twarzy. Usiadłam na twardym, drewnianym krześle i położyłam dłonie na kolanach.

- Witam Panią – rozpoczął nieco zbyt oficjalnie. Szorstka barwa jego głosu trochę mnie przerażała. Odpowiedziałam skinieniem głowy i zamieniłam się w słuch. – Pracuje Pani w naszym dzienniku już 3 lata i nigdy nie słyszałem tak wielu pochwał na temat jednej osoby. – zajrzał do grubego notatnika rozłożonego na biurku i przewertował go dokładnie.

- S-Słucham? – nie dowierzałam w jego słowa. Byłam przygotowana na zupełnie inny rozwój akcji. Gdy dostałam telefon powiadamiający o pilnej wizycie w tymże pomieszczeniu, zaczęłam już przeglądać oferty pracy w innych gazetach. Przez te wszystkie dni, które tutaj spędzałam, ani razu nie usłyszałam żadnego komplementu dotyczącego moich artykułów. Nikt nie zwracał uwagi na młodocianą, podrzędną panienkę z centralnej Europy. Wszyscy wiedzieli, że nie byłam tutejsza i nie byli zbyt przyjaźnie nastawieni do imigrantów. I to mi się właśnie podobało – tutaj nikt nie wsadzał nosa w nie swoje sprawy. W zasadzie w redakcji rozmawiałam z góra trzema osobami, ale nigdy nie zacieśniliśmy więzów. Dlatego tym większe było moje zaskoczenie odnośnie tak licznej ilości miłych komentarzy.

- Niech się Pani nie dziwi, tylko cieszy. To głównie dzięki takim donosom zwróciłem uwagę na Pani artykuły. – wyciągnął z teczki plik wydrukowanych kartek i położył je przede mną – I muszę przyznać, że naprawdę są świetne. Rzadko kiedy spotyka się takie talenty. I to w dodatku w takiej gazecie jak nasza.

- Ja nie wiem co powiedzieć. Naprawdę. – zabrakło mi mowy w gębie. Naczelny nigdy nie chwalił prac dziennikarzy, a teraz sypał komplementami na prawo i lewo. Zupełnie straciłam poczucie rzeczywistości. Dopiero, gdy to usłyszałam zdałam sobie sprawę, jak bardzo potrzebowałam takiej dawki pochwał.

- Oczywiście, gdy przesłałem pańskie prace do wyżej postawionego kolegi, nie omieszkał skomentować tego, w jaki sposób ktoś taki jak Pani, znalazł się w tak prowincjonalnym dzienniku. Jak zawsze z resztą bywa, dobrzy dziennikarze uciekają najszybciej. – przejrzał jakieś dokumenty i wręczył mi spięte ze sobą papiery – Dostała się Pani na staż do Liberation. Stamtąd droga już tylko idzie prosto do New York Times.

Serce na chwilę zmniejszyło obroty. Taka szansa nie zdarza się dwa razy w życiu. Nie zdarza się w ogóle. Praca w Liberationie to szczyt marzeń każdego podrzędnego pisarzyny. Również mój. Nie mogłam prosić o więcej – dostałam największy prezent na świecie.

Tyle, że Liberation znajdował się w Paryżu, a ja wydałam sobie dożywotni zakaz wstępu na ten teren. Przynajmniej dopóki rany nie zagoją się do końca.

- To naprawdę wielkie wyróżnienie – wydukałam – Odebrało mi mowę. Ale nie mogę przyjąć tej pracy.

Na twarzy mężczyzny wyrysował się grymas zdziwienia. Podniósł brwi do góry i spojrzał się na mnie wzrokiem pełnym niezrozumienia. Doskonale go rozumiałam – niecodziennie przecież, ktoś odrzuca staż w jednej z najważniejszych europejskich gazet.

- Jeśli to był żart, to mało śmieszny.

- Nie – zaprzeczyłam – Jestem śmiertelnie poważna. Doceniam, jak wiele zapewne musiał Pan zrobić, bym dostała taką szansę, ale naprawdę dobrze mi w Antwerpii i nie chciałabym rezygnować z mojego życia.

- Pani chyba nie rozumie. – wstał ze skórzanego fotela i podszedł do małego okna przyozdobionego zieloną zasłoną – To nie jest propozycja. Z dniem dzisiejszym kończy Pani pracę w naszym dzienniku i w trybie natychmiastowym wyjeżdża do Paryża. Taki staż odbywa się raz na 10 lat, rozumie to Pani? Ludzie zabijają się o te 5 miejsc. Ma Pani możliwość pracy z najlepszymi w Europie, a nawet świecie. Gdybym był młodszy, sam zabrałbym Pani to miejsce z przed nosa. Proszę więc nie udawać divy, spakować swoje rzeczy, pożegnać się ze współpracownikami i stawić się jutro na lotnisku. Życzę powodzenia. – wyciągnął dłoń w moją stronę i stanowczym ruchem nakazał mi wyjść z jego gabinetu.

Czarne szpilki nie były najlepszym wyborem. Chwiejnym krokiem poczłapałam do drzwi i ściskając mocno w dłoni plik kartek, opuściłam lokum podstarzałego szefa. Dalej nie wierzyłam, w to co wydarzyło się przed chwilą. Otrzymałam ogromny kredyt zaufania, choć już na wstępie wiedziałam, że go nie chcę. Paryż był dla mnie miejscem zupełnie przeklętym. Miasto zakochanych dostarczyło mi samych złych wspomnień, doświadczeń, wrażeń. Nauczyło mnie, jak nie wykorzystywać życia. I gdy, przez trzy, cudowne lata ani razu nie słyszałam choćby wzmianki o francuskiej stolicy – dzisiaj kazano mi tam wrócić.

Drżącymi rękami wygrzebałam ze skórzanej torebki małe, przenośne urządzenie i wykręciłam numer do jednego człowieka, z którym chciałam się podzielić tą gorzką nowiną.

- Kochanie? – usłyszałam aksamitny ton. Uwielbiałam, gdy łaskotał moje uszy, a w brzuchu czułam motyle. To naprawdę dziwne, że po tylu miesiącach spędzonych razem, dalej reagowałam w taki sposób. Każdy dźwięk, który wydobywał się z jego gardła sprawiał, że unosiłam się nad ziemią i lewitowałam gdzieś w przestrzeni. Dawał mi poczucie bezpieczeństwa samą istotą bycia obok i to w nim najbardziej uwielbiałam – że nigdy nie zmieniał zdania, nawet jeśli robiło się nieciekawie.

- Muszę Ci powiedzieć o czymś bardzo ważnym. – przystanęłam przed wyjściem z budynku i odpaliłam papierosa. Ten jeden jedyny nawyk pozostał ze mną od czasu przeprowadzki z Francji. Nie potrafiłam zerwać z tytoniem, był jak cząstka mnie, która doczepiła się do przedsionka serca i została wchłonięta na stałe.

- Wywalili Cię?

- Nie. – uśmiechnęłam się pod nosem. Zawsze podejrzewał najgorsze i pewnie już miał przygotowaną mowę motywacyjną. – Wręcz przeciwnie.

- Boże, naprawdę?! – pisnął, a ja roześmiałam się tak głośno, że kobieta siedząca nieopodal na ławce, zerknęła pytająco. Cieszył się, jakby on sam dostał ten angaż. Wiedziałam, że diametralnie zmieni nastrój, kiedy powiadomię go o aspekcie wiążącym się z tym awansem. Nigdy nie dawał szans związkom na odległość i obawiałam się, że również w tym przypadku nie będzie zadowolony. Ale kochaliśmy się, a to przecież najważniejsze.

- Tyle, że muszę wyjechać. Do Paryża. – delikatnie zakomunikowałam starając się dokładnie wypowiedzieć każdą cząstkę zdania. Podejrzewałam, że w tym momencie jego mina rzednie, a radość ustępuje rozczarowaniu. Wcale nie zdziwiłabym się, gdyby postanowił teraz przerwać czynność, którą wykonywał i usiąść na krześle lub fotelu. Nie znosił zbyt dobrze, złych wiadomości.

- A więc wyjeżdżasz? – smutek, który z niego wypływał sprawiał, że czułam ogromne wyrzuty sumienia. Prawie takie, jak przy zrywaniu. Ale ja wcale nie chciałam kończyć tego związku, a co więcej – chciałam by trwał jak najdłużej, bo dawał mi coś czego nigdy w życiu nie dostałam – czyste szczęście.

- Wyjeżdżam, ale dalej bardzo Cię kocham.

- Wiesz, że nie wierzę w brednie o miłości na odległość? – zapytał, a mi łamało się serce. W żaden sposób, nie pragnęłam go skrzywdzić, a teraz miałam wrażenie, że nie robię nic innego.

- Uda się nam. Musi.

- W to nie wątpię. – jego głos nieco złagodniał – Inaczej będę musiał ruszyć swój tyłek do Paryża i skopać Twój.

- Kocham Cię, jak szalona.

- Ja też Cię kocham, Mila. Jak wariat.

Miłość to piękne uczucie. 

*MIAŁAM NIE DODAWAĆ TEGO ROZDZIAŁU TAK PRĘDKO, ALE HUMOR MI NIE DOPISUJE, MAM OGROM NIEDOKOŃCZONYCH RZECZY NA GŁOWIE, A TO POTRAKTOWAŁAM JAKO MAŁĄ ODSKOCZNIĘ OD RZECZYWISTOŚCI. MAM NADZIEJĘ, ŻE SIĘ SPODOBA*